sector pesqueiro
ARTES DE PESCA > engrenaxe de gancho
Definición
O palangre é o aparello de anzol máis utilizado na pesca de baixura. Está formado por unha longa corda ou corda denominada “liña nai”, da que penden varios segmentos de nailon máis finos, denominados “brazolas”, que rematan nun anzol que se ceba con diferentes produtos da pesca (principalmente sardiñas) que atraen as capturas. A través desta arte da pesca artesanal captúranse especies como a pescada, o sargo, o congro ou a robaliza,….
É semellante ao palangre e a diferenza reside no menor tamaño da arte. Os sumidoiros distribuídos ao longo da liña permiten que o palangre alcance maior ou menor profundidade. Algunhas boias axudan a localizalo e permítenlle moverse segundo as correntes ou mareas. A eslora máxima total do palangre é de aproximadamente 4.000 metros O número máximo de anzois dependerá do tamaño ou tamaño da embarcación, que poderá ter desde un máximo de 1.000 anzois para as embarcacións de menor tamaño, ata un máximo de 1.700. para barcos máis grandes. A pesca con esta arte poderá realizarse durante todo o ano e en todas as zonas, agás nos períodos nos que se decrete a prohibición temporal dalgunhas especies ou zonas. O descanso semanal para o uso de palangre será entre as 16:00 horas do venres e as 16:00 horas do domingo. Non obstante, as embarcacións destinadas a especies de pescada deberán realizar o descanso semanal xeral, establecido entre as 0:00 horas do venres e as 0:00 horas do domingo. A partir das 16:00 horas do domingo, pódense colocar palangres, aínda que non poderán levantarse antes das 12:00 horas do luns. Durante este período, os buques deben regresar a porto e permanecer nel. Actualmente, 790 buques están autorizados para faenar con palangre en todo o litoral galego.
As tarefas contempladas para os traballos de pesca con palangre son:
- MANOBRA DE CEBADO DO ANZO: O cebo colócase no anzol e colócase en cestos.
- MANOBRA DE LANZAMIENTO DE APARIOS: soltase a primeira boia que vai ata o inicio da liña principal. A continuación bótanse os ramales, que consisten en filamentos perpendiculares á liña principal que están provistos dun anzol no extremo libre onde se colocan o cebo e as pesas a intervalos ao longo da liña principal que o mantén unido ao fondo.
- MANOBRA DE RECOLLIDA DE BOIAS E BALIAS: Cando se localiza a primeira boia, recóllese co gancho do barco a babor. A operación repítese coa última boia, ao final do aparello.
- MANOBRA DE TIRO DE APARATO: Mediante un tirador, o aparello comeza a ser izado. Para realizar esta manobra, primeiro pásase a liña principal polo transportador e comeza a velocidade reducida. O aparello colócase en cestos e os ganchos péganse na cuncha destes. As cestas e os aparellos lévanse despois á popa para o seguinte lance.
Definición
A "liña vertical" é unha arte de pesca con anzuelo, polo tanto, require unha liña de pescar, que actúa como liña nai e da que pendura o ramal (liña) dos anzuelos. Nun número de 30 a 40 os anzois están atados á liña principal mediante un cordón vermello.
O brillo do metal do anzol xunto coa cor vermella do cordón abonda para que o peixe verde o considere presa; Actúa como un señuelo artificial moi sinxelo. Grazas a un sumidoiro, que actúa como peso na parte final da liña, e a un constante e continuo movemento de baixada/xiro da liña, o peixe verde ataca o señuelo, e queda atrapado polo anzol. Cando o mariñeiro sente a mordedura ou que a liña xa non ten a tensión do chumbo polo efecto de flotación que provoca o peixe enganchado, dá a volta ata cargar o peixe verde a bordo.
A liña recollida no carrete pode acadar unha lonxitude superior aos 200 metros, pero dado que a capacidade de pesca é maior en profundidades menores, é habitual traballar a cotas de ata 80 metros, o que favorece a velocidade coa que se xira e arri
O sistema de pesca de liña vertical utiliza dous tipos diferentes de equipos:
- Carrete con reenvío: precísase un porteiro na borda de babor e un dispositivo de reenvío ou retorno na borda de estribor.
- Bobina automática: non é necesario reenviar.
- MANOBRA DE PREPARACIÓN DO ANZO: colócase o cebo.
- MANOBRA DE MONTAXE DA RAMA DE ANZOS CORRESPONDENTES Á APARCIA: A rama de ganchos (ganchos 30/40) empalmase despois da liña nai, recollida no carrete. O ramal recollerase nunha carpeta e desdobrarémolo polo ancho da cuberta pasándoo polo reenvío. Na parte final do ramal, o chumbo, que pesa aproximadamente 2 kg, empalmase e este fíxase á presa para que permaneza unido ata que se utilice a plataforma. No caso de bobinas automáticas que non precisan de reenvío, a cadea de ganchos non se desprega pola cuberta senón que se recolle en espiral.
- DETECCIÓN DE PEIXES: O patrón, a través dos seus sistemas de detección de peixes, sonar e ecosonda, avalía a cantidade de peixe verde e a profundidade á que se atopa. Combina pilotar o barco e interpretar os datos que recibe dos dispositivos de detección e sitúase na marxe verde.
- MANOBRA DE LANZAMIENTO DE APARIOS: O patrón dá a orde de botadura a un dos mariñeiros. En primeiro lugar, desaparafusa o chumbo que estaba unido á porta e bótao á auga. Despois fai o primeiro lanzamento, baixando o aparello co control do carrete, para comprobar se o peixe colle o anzuelo e está apto para ser capturado. Cando detecta que o peixe está pegado aos anzols, avisa ao patrón e ao resto dos mariñeiros para que lancen os aparellos. Normalmente operan dúas plataformas por persoa, lixiviando e virando alternativamente. O patrón permanece na ponte pero de cando en vez vai a cuberta para axudar.
Nos barcos con carrete automático, os ganchos colócanse no carrete e non é necesario cargalos de novo. - MANOBRA DE XIRAR A ARCIA: Cando se xira a aparello, entran polas portas os anzois cos peixes verdes atrapados, o peixe sácase dos anzols e cae na caixa de madeira por gravidade. Nalgunhas embarcacións utilizan colectores e noutros o peixe cae directamente sobre a cuberta. En cada bobina, o chumbo sábese do ramal e colócase no seu lugar correspondente. A liña de derivación está desenganchada da liña principal do carrete e déixase ordenada e en pé.
- DESMONTAXE DO TRANQUERO E REENVÍO DA PISTA: Unha vez rematada a xornada, desmontase o tranvía e o reembarque e trasládase a unha zona axeitada para deixar libre a zona de manipulación de peixe.
- ENTRAR O PEIXE NAS CAIXAS: Cando se navega buscando outra zona de pesca, a tripulación aproveita para estibar o peixe que está na cuberta.
Normalmente as caixas enchense cun recheo, a capacidade do recheo adoita coincidir co peso das caixas de plástico, aproximadamente 11 kg.
Definición
A pesca con curricán consiste en aparellos de remolque na superficie do mar que teñen anzois no extremo cun señuelo artificial e convenientemente separados da embarcación por puntais ou postes que se estenden por cada lado.
As liñas de curricán ou curricán son arrastradas polo barco dende a madrugada ata o solpor, sendo este período de tempo a duración de cada xornada de pesca. A estación costeira ten unha duración moi definida nas augas do Cantábrico, de xuño a outubro. A especie obxectivo é o bonito (Thunnus alalunga).
As tarefas contempladas para os traballos de PESCA DE TUN son:
- EXTENSIÓN DE TANGÓN: Amplíase en porto ou nas proximidades e dóbrase ao regresar.
- COLECCIÓN DO APARCIO: As plataformas son liberadas de forma ordenada comezando dende fóra para evitar enganches.
O señuelo debe ter uns 5 cm de profundidade e ocasionalmente "saltar" sobre a superficie. - REMOLQUE DO APARATO: O aparello é remolcado a unha velocidade segura para non comprometer a seguridade da navegación.
- ENCENDIDO DO CARRETE: A medida que se achega o final da plataforma, o carrete deténse e lévase manualmente cara ao lado.
- LEVANTAR, RETIRAR O GANCHO E MATAR: A captura é enganchada e izada a bordo. Se a captura fose grande, unha pluma sería axudada enganchando a peza polo rabo. Despois quítase o gancho e despois mátase golpeando a cabeza cunha maza.
- LAVADO E EMBALAXE: As capturas lávanse e métense en bolsas de plástico
- ESTIMACIÓN NO ALMACÉN: A captura introdúcese na bodega lanzando manualmente a captura unha a unha dende a escotilla.
